Wauw, als ik dit zo opschrijf dan voelt het heel krachtig. Wat een innerlijke ontwikkeling heb ik het afgelopen jaar meegemaakt. Soms kunnen talenten en vaardigheden sluimerend aanwezig zijn. Je gebruikt ze wel, maar beseft niet hoe uniek je hierin bent. Als iemand je een compliment geeft wuif je dat wat weg, hoezo bijzonder wat ik doe? Het is niet zo bijzonder hoor. Herken je dit?
Schaal met een verhaal gemaakt door Anja Bol www.studioboldly.nl
Het jaar is een paar dagen oud. Nog vers, als hagelverse witte sneeuw. Langzaam komt er weer structuur in ons gezin en begint het leven van alledag. Voordat ik verzand in de bezigheden van alledag wil ik nadenken over het nieuwe jaar. Wat wil ik meenemen om als leidraad te hebben in het leven van 2019? Op mijn lijstje staan veel woorden: durven falen, vrijheid en kwetsbaar mogen zijn, neem ik mee uit 2018. Ik voeg vier nieuwe woorden toe. Vier waarden die ik met aandacht wil beleven in het nieuwe jaar.
Eind 2018. Terugkijkend naar dit jaar in mijn atelier heb ik zoveel mooie momenten gehad, zoveel fijne gesprekken, inspirerende gesprekken en mocht ik groeien en ontwikkelen.
Afgelopen week had ik verschillende ontmoetingen met vrouwen.
Deze week was het de week van de eenzaamheid. Eerder gaf ik aan dat ik er zelf wel eens mee te maken heb gehad. Het is niet iets wat je van de daken schreeuwt. Eenzaam zijn is iets kwetsbaars. Want als je aangeeft eenzaam te zijn, zet je de deur van je hart wagenwijd open. Je laat zien wat er in je hart leeft, namelijk dat je een tekort hebt, een tekort aan verbinding, een tekort aan menselijk contact.
Dit beeld roept 2 associaties bij mij op. Als eerste kwetsbaarheid, want wauw, als je daar zo naakt ligt en jij en ik kijken naar haar, dan is dat ontzettend kwetsbaar. Maar als ik wat langer kijk zie ik er ook vrijheid in. Als je zo durft te liggen dan voel je je heel vrij.
In mijn leven heb ik ontdekt dat, hoe vaker je kijkt, hoe meer je ontdekt. In het begin lijkt het soms een wazige spiegel zoals je kunt hebben in een vochtige badkamer. Maar als je raam en deur tegen elkaar open zet, ‘de vrijheid binnen laat’, dan verdwijnt de mist. Het wordt steeds meer helder wat je voor je ziet.
16 jaar geleden ontwikkelde zich een heel lief klein baby'tje in mijn buik. Nog helemaal verbonden met mij. Hij werd geboren, groeide en ontwikkelde zich. Al van het begin had ik door dat het een zeer levendig mannetje was. Zó levendig en vol beweging, dat ik ogen en oren tekort had om hem in de gaten te houden. Altijd was ik in de alert-stand. Als peuter wilde hij, al lopend op straat, nooit hand vast houden. Toch moest het van mij, want hij zou zo de weg op zijn gerend. Speelgoed was er om te slopen of om mee te gooien. Draaide ik mij even om, dan kon hij ineens uit het zich verdwenen zijn. Ging het niet zoals hij het in zijn hoofd had, dan gooide hij alles in de strijd om het te laten gaan zoals hij het wilde. Later werd de wereld te overweldigend en kwamen er angsten. Op de gewone basisschool lukte het allemaal net niet. Alles wees op een diagnose...wat hij dan ook kreeg.
werk van: Willem Zijlstra
Musjes
Deze schaal vertelt een verhaal. Het is mijn verhaal van herinneringen aan de zomer in mijn jeugd.
Soms zeggen ze dat je geboorteverhaal veel zegt over je verdere leven. Als dat zo is, kan ik mijn gevoel van nergens bij horen en altijd wat chaotisch gevoel hebben, wel verklaren.
Een aantal weken geleden was ik een dag op cursus ‘kop boetseren’. De manier van opbouwen was heel anders dan ik normaal gesproken doe. Dat was de uitdaging. Want, zo had ik mezelf beloofd, ik ga uitdagingen opzoeken. Grenzen verleggen.
Interview, gehouden door 'Vrouw op eigen benen'.
Gedicht over rouw (foto: Paul Abspoel)
Waar begin je in het nieuwe jaar met al je goede voornemens, doelen, plannen en een bomvol hoofd met ideeën? Elke keer neem ik het me voor: beter organiseren, zodat ik meer orde en structuur krijg. Maar terwijl ik die woorden ‘orde en structuur’ schrijf, voel ik mijn schouders aanspannen. In mijn hoofd ontstaat een beeld van een strenge juf in grijze jurk die met afgemeten gezicht mij in dit keurslijf wil duwen; gruwel! Het blijft een altijd durend gevecht met de creatieve chaos die er in mijn hoofd leeft en de stress die het niet goed georganiseerd zijn met zich meebrengt.
Tabula rasa, een blank nieuw jaar ligt voor mij.
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen. De stroom van een rivier, hou je niet tegen het water vindt er altijd een weg omheen. Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen, neemt de rivier m'n kiezel met zich mee. Om hem, dan glad en rond gesleten, te laten rusten in de luwte van de zee. Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde bewijs van mijn bestaan. Omdat, door het verleggen van die ene steen, de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan. Bram Vermeulen
Het is lang geleden dat ik dit beeldje maakte. Terwijl ik aan het opruimen ben kom ik deze foto's tegen. Daar begon eigenlijk mijn liefde voor klei. Het werd direct weer de kop ingedrukt. Wat vond ik het heerlijk om deze opdracht te maken voor school. We moesten een denker maken met hoekige vormen. Alleen, op mijn kamertje, was ik intensief bezig, het werd helemaal mijn beeld, ik werd het beeld, een denker als ik was.
Kwetsbaar. Je kwetsbaar opstellen...heel lang associeerde ik diep van binnen kwetsbaar met zwak en zielig. Als ik google op kwetsbaar dan kom ik inderdaad woorden tegen als: zwak, teerhartig, wankel en licht te raken. Dat bedoel ik niet met kwetsbaar.
Dit verhaal van Simon (en van 17 andere jongeren) móét verteld worden. Simon woont in Zuid-Afrika. Zij leven in een kleine gemeenschap ten zuidwesten van Johannesburg.
Ze kwam in mijn atelier van mededogen, deze mooie dappere vrouw. Het was voor haar meteen heel duidelijk wat ze wilde maken....een ijsvogeltje. Tijdens de dag vertelde ze mij haar verhaal, waarom het ijsvogeltje gemaakt moest worden.
Gedicht over dementie
Mag ik even hardop dromen hier? Het werken met klei is een passie van mij. Maar met deze passie wil ik een andere grote droom gaan combineren. In mijn atelier wil ik niet alleen werken met klei, maar ook met vrouwen. En dan vooral (mantel)zorgende vrouwen.
