Tegenwoordig is het een gewoonte van mij. Elke dag een rondje Oudorperhout. Ik wandel. Mijn ene been voor de andere en ik merk dat het mij rust geeft. Als hoogsensitief persoon kan ik soms zó overspoeld raken door alles wat er om mij heen gebeurt, de drukte die er in het leven is, maar ook de prikkels die ik zelf opzoek. Steeds meer werd ik mij bewust van mijn ‘gewoonte’ om mijn telefoon erbij te pakken, tablet of laptop op het moment dat ik ……. Ja, wanneer deed ik het eigenlijk? Momenten dat ik getriggerd werd door iets, mij overweldigd voelde of overprikkeld raakte door dingen in het leven. Na elke ontmoeting, tussen het werk door, als het even saai werd, kortom: (te) vaak! Dit gaf mij afleiding en weer even focus op iets anders. Even lezen wat er bij een ander speelt, groot en klein nieuws tot mij nemen. Het haalde mij weg bij mijzelf, wat ik voelde (verdriet, boosheid, saaiheid).
Het leek te helpen, maar uiteindelijk besefte ik dat ik hiermee mezelf aan het saboteren was. Je herkent het misschien wel. Je kunt het doen met telefoon scrollen, met zoetigheid eten, met blijven kopen en zelfs met sporten. Het is allemaal op zichzelf niet verkeerd en sporten zelfs goed, totdat je merkt dat je het doet om niet te hoeven voelen. Dan gaat het zich tegen je keren.
Ik moest hier over nadenken tijdens mijn rondje vandaag. Ik mijmerde over hoe ik heb ontdekt om in het hier en nu te blijven, om te voelen. Tijdens het wandelen voel ik de wind op mijn gezicht, de tinteling op mijn wangen van de kouder wordende wind. Ik merk dat ik weer beter kan ruiken, het gras was van de week gemaaid en ik ruik het kruidige gras. Dat zijn fijne momenten om te voelen. Tegelijk komt ook het voelen van weggestopt verdriet, van rouw, van onmacht. Het is niet fijn om dit te voelen, maar zo nodig. Het helpt mij dat ik wandel. De ene voet voor de andere, het ritme van het lopen helpt mij om te blijven ademen. Ritme brengt mijn amygdala tot rust.
Tijdens mijn rondje lopen kwam ik ze tegen. De koeien die aan het herkauwen waren. Ze liggen in de wei, schijnbaar doen ze niets en gebeurt er niets. Toch is het heel belangrijk voor een goede vertering van het voedsel dat ze gaan liggen en herkauwen. Het zou niet goed gaan als ze dit niet meer doen. Je raadt het al waar ik naar toe wil. ‘Herkauwen’ in de rust is voor mij, voor jou, voor ons allemaal niet zomaar wat je voor je plezier doet. Het is ontzettend belangrijk. Doe je dit niet voldoende dan gaat het zich tegen je keren, het ondermijnt je gezondheid. Eerder deze week las ik dat wij in een hypernerveuze samenleving leven.
Ben je ook klaar met dit patroon van weg bewegen van voelen? Ik nodig je uit om buiten dagelijks een rondje te doen. Als je niet gewend bent om in de rust te komen dan is wandelen of fietsen een goede eerste start. Voel de wind, ruik de natuur, hoor de geluiden om je heen. Het ritme van wandelen of fietsen kan helpen als het voelen van je emoties je overweldigen. Dit is een eerste stap. Wees mild voor jezelf. Gooi niet meteen je telefoon, de zoetigheid ed overboord. Herkauw alleen wat vaker. Bouw het stap voor stap uit. Na een periode van rust tijdens bewegen kun je eens kijken of het je lukt om tot rust te komen tijdens zitten. Gewoon voor je uit staren, koffie of thee bij de hand en kijken. Wat gebeurt er bij je van binnen? Merk op wat je aankunt in het voelen. Schakel hulp in bij familie, vrienden, huisarts, een coach of therapeut als je merkt dat je het niet alleen redt.
O ja en ga niet allemaal naar het Oudorperhout om te wandelen, want ik raak overprikkeld als ik teveel mensen tegen kom tijdens mijn rondje, moet ik weer wat anders verzinnen ;)