Het jaar is een paar dagen oud. Nog vers, als hagelverse witte sneeuw. Langzaam komt er weer structuur in ons gezin en begint het leven van alledag. Voordat ik verzand in de bezigheden van alledag wil ik nadenken over het nieuwe jaar. Wat wil ik meenemen om als leidraad te hebben in het leven van 2019? Op mijn lijstje staan veel woorden: durven falen, vrijheid en kwetsbaar mogen zijn, neem ik mee uit 2018. Ik voeg vier nieuwe woorden toe. Vier waarden die ik met aandacht wil beleven in het nieuwe jaar.

Eind 2018. Terugkijkend naar dit jaar in mijn atelier heb ik zoveel mooie momenten gehad, zoveel fijne gesprekken, inspirerende gesprekken en mocht ik groeien en ontwikkelen. 

Afgelopen week had ik verschillende ontmoetingen met vrouwen. 

Deze week was het de week van de eenzaamheid. Eerder gaf ik aan dat ik er zelf wel eens mee te maken heb gehad. Het is niet iets wat je van de daken schreeuwt. Eenzaam zijn is iets kwetsbaars. Want als je aangeeft eenzaam te zijn, zet je de deur van je hart wagenwijd open. Je laat zien wat er in je hart leeft, namelijk dat je een tekort hebt, een tekort aan verbinding, een tekort aan menselijk contact.

Dit beeld roept 2 associaties bij mij op. Als eerste kwetsbaarheid, want wauw, als je daar zo naakt ligt en jij en ik kijken naar haar, dan is dat ontzettend kwetsbaar. Maar als ik wat langer kijk zie ik er ook vrijheid in. Als je zo durft te liggen dan voel je je heel vrij.

In mijn leven heb ik ontdekt dat, hoe vaker je kijkt, hoe meer je ontdekt. In het begin lijkt het soms een wazige spiegel zoals je kunt hebben in een vochtige badkamer. Maar als je raam en deur tegen elkaar open zet, ‘de vrijheid binnen laat’, dan verdwijnt de mist. Het wordt steeds meer helder wat je voor je ziet.

16 jaar geleden ontwikkelde zich een heel lief klein baby'tje in mijn buik. Nog helemaal verbonden met mij. Hij werd geboren, groeide en ontwikkelde zich. Al van het begin had ik door dat het een zeer levendig mannetje was. Zó levendig en vol beweging, dat ik ogen en oren tekort had om hem in de gaten te houden. Altijd was ik in de alert-stand. Als peuter wilde hij, al lopend op straat, nooit hand vast houden. Toch moest het van mij, want hij zou zo de weg op zijn gerend. Speelgoed was er om te slopen of om mee te gooien. Draaide ik mij even om, dan kon hij ineens uit het zich verdwenen zijn. Ging het niet zoals hij het in zijn hoofd had, dan gooide hij alles in de strijd om het te laten gaan zoals hij het wilde. Later werd de wereld te overweldigend en kwamen er angsten. Op de gewone basisschool lukte het allemaal net niet. Alles wees op een diagnose...wat hij dan ook kreeg.

werk van: Willem Zijlstra

Musjes

Deze schaal vertelt een verhaal. Het is mijn verhaal van herinneringen aan de zomer in mijn jeugd. 

Soms zeggen ze dat je geboorteverhaal veel zegt over je verdere leven. Als dat zo is, kan ik mijn gevoel van nergens bij horen en altijd wat chaotisch gevoel hebben, wel verklaren.

Een aantal weken geleden was ik een dag op cursus ‘kop boetseren’. De manier van opbouwen was heel anders dan ik normaal gesproken doe. Dat was de uitdaging. Want, zo had ik mezelf beloofd, ik ga uitdagingen opzoeken. Grenzen verleggen.